Wie is Eva Smeele en welke korte en lange avonturen heb je beleefd?
Wie ik ben? Wanneer ik dat probeer te omschrijven, komt het al snel neer op wat feiten over mij opnoemen. Ik heet Eva, kom Amsterdam, ben 32 jaar. Ik ben dol op de bergen, de Balkan, blote voeten en koffie.  Storyteller of “verhalenverteller”, is als ik moet zeggen wat ik ben, hetgeen dat het beste past. Ik deel mijn avonturen en belevenissen op mijn blog die als beschrijving “Thinking Feeling Writing” heeft. Ik wil het verhaal achter de schermen delen. Niet alleen het resultaat, maar juist wat er gebeurt, wat er in mij om gaat en wat de belevenissen en het avontuur met mij doet.

Passies: bewegen, buiten zijn, natuur en cultuur. Lezen, schrijven, denken. En vriendschappen spelen een belangrijke rol in mijn leven. Ik heb fysiotherapie en kunstgeschiedenis gestudeerd en heb lange tijd met veel plezier als kliminstructeur/barmedewerker bij Klimmuur Centraal, in Amsterdam gewerkt. Eind 2015 heb ik besloten het roer om te gooien. Het pad helemaal vrijgemaakt, zodat er ruimte voor nieuwe dingen, mogelijkheden ontstond.

Zonder een berg spaargeld of andere financiële buffer, heb ik in mei 2016 mijn spullen gepakt en ben vertrokken. Naar de Balkan afgereisd om een stuk te lopen. De Via Dinarica, om precies te zijn. Na deze wandeltocht ben ik daar een tijdje gebleven. Ik werkte aan mijn blog, aan artikelen voor andere websites en bereidde een lezing voor de fiets en Wandelbeurs voor. Eenmaal terug in Nederland besloot ik nog een jaar door te gaan met wat ik deed. Lopen, schrijven, buiten leven.

Ik leef zuinig en heb eigenlijk heel weinig nodig. Contact met mensen, bizarre en inspirerende ontmoetingen drijven me meer dan een carrière. Inmiddels krijg ik hier en daar een vertel- of schrijfopdracht. Ik werk mee aan de Via Dinarica reisgids en ontvang zelfs donaties via mijn blog. Zo voorzie ik in mijn levensonderhoud. Oja en ik schrijf ook brieven op bestelling, omdat een handgeschreven brief zoveel meer betekent dan een email, Whatsappen of een Facebook berichten.[metaslider id=3400]

Avonturen
Fietsen, Wandelen, klimmen. In fases. Nu zit ik in mijn wandelfase. De traagheid en eenvoud van een voettocht is wat nu het beste in mijn leven past. Gemeenschappelijke deler van al mijn avonturen is het onderweg zijn, ontdekken, zonder tijdsdruk of strakke planning rond trekken en je overgeven aan de natuur en aan wat de dag je brengt. Gaan en Beleven vind ik een mooie insteek, of motto.

Van jongs af aan ga ik op fietsvakantie, eerst met mijn ouders, later met vriendinnen in Nederland, rondje Achterhoek, de Zuiderzee route, rondje Nederland en uiteindelijk ging ik alleen op de fiets naar de Middellandse Zee. Dit beviel zo goed dat ik het jaar daarop besloot via Rome naar de Zwarte Zee en terug te fietsen. Een fietstocht van 10.000 kilometer door allemaal Europese landen waar ik nog nooit (alleen) was geweest. Roemenië maakte veel indruk, maar in feite maakte heel oost Europa iets los. Zo’n andere wereld terwijl het relatief dichtbij is. In 2015 fietste ik van Amsterdam naar Montenegro. Ik koos de hoogste route door de bergen waardoor de teller op 4000 kilometer kwam te staan.

Dit is de tocht waar ik mijn hart verloor aan (in) de Balkan. In Bosnië en Herzegovina, maar ook Montenegro zag ik bergen zoals ik zo niet eerder heb gezien. Het Dinarische Karstgebergte. Na een Google zoektocht ontdekte ik de Via Dinarica, een lange afstands wandelroute van Slovenië naar Albanië. Een nog niet eerder gelopen en slechts gedeeltelijk voltooide route. De daarop volgende maanden bestonden uit het voorbereiden van deze Via Dinarica Trail. Dit werd een heus project, gezien het gebrek aan kaarten, ervaring van anderen en informatie over het gebied in het algemeen.

Zo ontstond mijn EVAdinarica Project. Ik wilde mijn bevindingen, ervaringen en de belevenis delen. Dit deed ik tijdens de voorbereiding en tijdens het lopen. Ondertussen is de Via Dinarica wat bekender, hebben een aantal mensen (<10) ‘m gelopen en is er ontzettend veel info op de website. Ik liep tijdens de zomer van 2016 de Via Dinarica White Trail van Albanië naar Slovenië, 1500 kilometer op Fivefinger schoenen door de bergen.

Ook het wandelen is niet van de een op de andere dag begonnen. Op mijn vijftiende heb ik met vriendinnen het Pieterpad gelopen, ik liep verschillende trails in de Ardennen en de Alpen en ik stak de Pyreneeën door. Dit deed ik alleen. Ervaring hiervoor deed ik op met Alpineren. In 2008 begon ik met klimmen, wat al snel uitgroeide tot een tijdrovende hobby. Veel weekenden hing ik aan de rots in België, kerstvakanties en andere tussendoor weekjes stonden allemaal in het teken van rotsklimmen. Meestal in Frankrijk of Spanje. Tijdens de zomers volgde ik Alpine cursussen en maakte touren naar bergtoppen over gletsjers en rotsgraatjes. Totdat ik genoeg van al dat groepsgedoe kreeg en besloot te gaan wandelen. In de Pyreneeën. Een tocht van ruim 1000 kilometer waar ik met kaart en kompas mijn weg van west naar oost baande.

Op dit moment zit ik in het Schwarzwald offline wat antwoorden te typen. Mijn tent ligt te drogen en mijn zonnecel lader zuigt zich vol met energie. Ik ben ruim twee maanden onderweg. 24 Maart begon ik in Amsterdam met lopen. Door verschillende wandelroutes (Pelgrimspad in Nederland, de GR57 door de Ardennen, Mullerthaltrail in Luxemburg, stukjes camino, regionale paden, trails door de natuur in Duitsland en andets bekende LAW’s) aan elkaar te plakken, wandel ik me een weg door Europa. Ik geloof dat ik er ongeveer 1400 kilometer op heb zitten. Maar het kan ook meer zijn.

De Westweg door het Schwartzwald is de huidige etappe. Hierna pik ik de Via Alpina (rode variant) bij de Bodensee op en vanaf Slovenië loop de de Via Dinarica Green Trail. Ik loop terug naar de Balkan.

Welke dagrugzak gebruik je en wat is daar fijn aan?
Voor lange wandeltochten gebruik ik de Deuter Aircontact SL (60 Liter), deze tas is niet de lichtste tas om mee te nemen, maar draagt ontzettend lekker. Ik voel niet dat ik ‘m op heb, plakt niet op mijn rug, kan ik op mijn postuur afstellen en ik heb nog nooit last van mijn schouders of rug gehad. Biedt genoeg ruimte voor al mijn spulletjes, maar heeft niet teveel verborgen vakjes en andere frutsels. Ik ben heel blij met de rits aan de voorkant, waardoor overal makkelijk bij kan. En het vakje voor mijn GPS op de heupband, is een must. Wat gebruik ik dat vaak!

Welke kleding gebruik je?
Het opvallendste zijn denk ik toch wel mijn teenschoenen, FiveFingers. Ik heb twee paar die ik op lange wandeltochten gebruik, de Komodo Sports LS en de Spyridon MR. Deze minimalistische schoenen bevorderen het natuurlijk lopen, wat erg goed voor je houding is. Ik beleef veel plezier aan de schoentjes, je voelt alles, bosgrond, stenen, plassen water. Zo geven mijn voeten mij continue feedback. Mijn voeten en benen zijn enorm sterk geworden (omdat je veel meer spieren gebruikt) en ik heb geen last van blaren of pijnlijke knieën.

In de Vibram FiveFingers gaan teensokken, ik draag sokken van Injinji. Liefst de lage, wollen variant. Ik kies sowieso vaak voor wol, omdat het minder snel stinkt. Icebreaker shirts vind ik fantastisch. Verder is sneldrogend een must.

Over het algemeen heb ik een wandelset: hemdje, lange mouwen shirt, vest, korte broek en lange broek (afritsbroek had ik niet binnen bereik). Een slaapset: thermolegging, hemdje en evt lange mouwen thermo shirt. De elastische thermokleding van Oslo zit heerlijk en heeft iets van zilverdraad spul erin waardoor het niet snel stinkt. En een vrijetijds set: stretch rokje, (die over de thermolegging kan), gewoon T-Shirt, wollen Woolpower trui (deze gaat altijd overal mee naar toe).. Ik weet het, overbodige luxe, maar ik vind het zo fijn om iets normaals aan te kunnen wanneer ik extreem lang op pad ben. Het is een groot deel van mijn leven. Het avontuur meer een levensstijl.

Verder heb ik nog een superlichte donsjas, Goretex regenkleding, simpele handschoentjes en een buff die mijn outfit in de verschillende weersomstandigheden compleet maken.

En dan buiten slapen?
JA! Het liefst ben ik dag en nacht buiten. Ik functioneer het beste als ik mijn natuurlijke ritme van slapen aan houd. Dat gaat het gemakkelijkst wanneer ik buiten slaap. Heerlijk om naar bed te gaan als het donker wordt en wakker te worden van de vogels, of wanneer me dat te vroeg is, van de eerste zonnestralen. Wanneer het kouder is, heb ik meer slaap nodig, dan lig ik dus veel langer in bed dan tijdens de zomermaanden.

Door rond te trekken met tent voel ik me ontzettend flexibel. Ik kan altijd wel een plekje vinden. Mijn tent is mijn huisje. Ik kan me terugtrekken, het is mijn stukje privé. Zo kan ik onderweg zijn met altijd een soort vertrouwdheid. Mijn eigen slaapplek met mijn eigen systeempjes. Veilig en knus.

De keuken?
Eten vind ik een onwijs gedoe. Ik beleef geen plezier aan een bijzondere maaltijd bereiden. Eten moet voor mij voedzaam, vullend, goedkoop en een beetje lekker zijn. En snel klaar. Het liefst kook ik op een benzine brander, water kookt super snel, het is goedkoop, werkt ook wanneer het koud is of wanneer je hoog in de bergen bent en de brandstof is overal te krijgen.

Ik ga uitsluitend voor eenpansgerechten, of eigenlijk eenkomsgerechten. Ik kook water, giet dat over couscous, palenta, eiernoodles, quinoa of rijst, laat het wellen en mix deze basis met groenten, vis, of gedroogde worst in mijn kom. Vaak koop ik kikkererwten, bonen of linzen uit blik, die bevatten veel vezels en eiwitten en brengen (als je het goed uitzoekt) een lekker sausje met zich mee.

’s Ochtends eet ik havermout. Ik maak een mix van havervlokken, zaden, pitten, cocos vlokken en kaneel. Ook dit gaat in mijn kom, kokend water eroverheen en een beetje laten wellen. Ik vind dit oprecht lekker. Ik gebruik geen melk of suiker, toch heb ik elke ochtend weer zin mijn ontbijt. Pindakaas maakt het nog lekkerder. Maar pindakaas maakt alles lekkerder :-).

Wat moet er altijd mee?
Pen en papier, mijn dagboek is mijn houvast. Ik pen van alles neer. Verhalen, gedachtespinsels, gesprekken, eigenaardigheden, namen, telefoonnummers, routeplannen, tips en weet ik het wat nog meer. Door met de hand te schrijven, in plaats van dat eindeloze getyp en getouchscreen, komen er andere zinnen, andere inzichten en andere, meer persoonlijke verhalen. Het geeft me rust en heel veel plezier.

Tips voor beginnende avonturiers?
Neem de tijd. Tijd is belangrijker dan bakken met spaargeld of de nieuwste, fancy spulletjes die een avontuur mogelijk zouden moeten maken. Wanneer je voldoende tijd hebt, heb je ruimte om onderweg te ontdekken wat werkt voor jou. Natuurlijk is een goede voorbereiding belangrijk. Je brengt zo goed als mogelijk risico’s, de route, verwachtte benodigdheden in kaart. Je werkt aan je skills, traint wat, maar uiteindelijk gaat het erom dat je vertrekt. En ik geloof dat wanneer e alles perfect wilt voorbereiden, je nooit gaat. Daarom is mijn advies, neem voldoende tijd voor je avontuur zodat je gaandeweg kan leren en improviseren. Want wat voor avontuur je ook in gedachten hebt, je zult pas echt weten hoe het is, wanneer je bezig bent.

Bovendien denk ik dat een superstrakke planning waarbij je een bepaald aantal kilometers moet afleggen of waarbij je op een bepaalde tijd ergens moet zijn, tegen je werkt. En prestatiedrang ook. Je doet het voor jezelf, je hoeft aan niemand iets te bewijzen. Tenzij je van racen houdt, lijkt het mij gezond om af en toe een extra rustdagje in te lassen. Een keer vroeg te stoppen of een heerlijk lange pauze neemt. Zo kan je de hele belevenis een plekje geven, je geniet meer van wat je aan het doen bent en je hebt meer energie voor onverwachte wendingen en bijzondere ontmoetingen.

En een vraag die je jezelf kan stellen: Er zijn altijd wel redenen om iets niet te doen, maar wat gebeurt er als je luistert naar dat wat je beweegt om iets wel te doen?

En neem luisterboeken mee.

Wat is je absolute favoriete item?
GPS. Sinds een jaar gebruik ik de Garmin etrex 20x tijdens mijn wandeltochten. Ik had nooit gedacht dat ik zo blij met een apparaat kon zijn. Een GPS maakt het oneindig veel makkelijker om een trail te volgen. Ik verdwaal aanzienlijk minder en sleep minder kaarten mee, wat lichter  t en goedkoper is. Wel minder romantisch, ik hou ervan om (bij kaarslicht) urenlang op de kaart te kijken en mijn route in te tekenen.. Er zijn veel opties om goede kaarten op je GPS te zetten en er zitten oneindig veel functies op waar je vast fantastische dingen mee kan, maar die ik nog niet heb uitgevogeld. Ik maak veel Waymarks van nut nuttige of fijne plaatsen. Bovendien wordt mijn eigen route opgeslagen, heb ik toch nog een “ingetekend” lijntje op de kaart.

In tegenstelling tot navigatie apps op telefoons, gaat de batterij lang mee en vragen de trails en waymarks weinig ruimte. Ik ga niet meer op pad zonder.

Vraag van Eva aan zichzelf? Wat beweegt mij?
Ik vraag mezelf dat regelmatig af. Ik vind het een mooie vraag, omdat ie meerdere lagen of invalshoeken heeft. Je kan het interpreteren als wat inspireert mij, wat drijft mij, wat raakt mij. Ik heb geen eenduidig antwoord en alle antwoorden die ik heb, blijven zich gaandeweg verder vormen.

Ik kan er eindeloos over filosoferen, maar ik het ook heel letterlijk nemen.

Het verlangen om fysiek onderweg te zijn, beweegt mij om te bewegen. Letterlijk genomen zijn het mijn voeten die mij voort bewegen. Daarom vind ik het zo belangrijk om goed naar mijn voeten te luisteren. Mijn voeten brengen me in contact met mijn lichaam, mezelf en mijn omgeving en zelfs met andere mensen. (De voettocht en de FiveFingers wekt interesse) Contact is denk ik de manier om je verbonden te voelen. En verbondenheid, is uiteindelijk wat mij beweegt.