Dag een: struwelen, zwijntjes & zowaar een marathon
7,5 kilo schoon aan de haak… ’op de rug’ beter gezegd. Antoon zet Adriaan en bovengetekende bij het Caitwickerzand bij Kootwijk uit de auto. Vergezeld van bonte zandoogjes die vrolijk om ons heen fladderen, zetten we op vrijdag 15 augustus met onze rugzakken de eerste stappen van ons project Ren Bivak Ren. Deze RBR voert ons van Kootwijk door de bossen en over de hei via Heerde naar Herfte. Precieze aantal kilometers? Onbekend bij de start. Aantal dagen? Gepland twee. Het weer? Perfect: 20 graden.
Mijn Garmin-horloge slaat de eerste hardloopkilometers op. Niet eerst rustig inlopen (inlopen komt niet echt in mijn woordenboek voor…waarom? Geen idee, zo loopt het per ongeluk altijd. Wees gewaarschuwd), nee geen genade: meteen mul zand, op een licht stijgend pad. Een voorproefje van wat komen gaat in deze twee dagen. Bloeiende heide ritselt naast het pad. De volgende ’hindernis’: een door de genie gebouwde houten brug bij het Kootwijkerven. Wiebel, stap, een greep naar het touw aan de zijkant. Onder mijn voeten modderig water. Niet voor niets een brug dus…avontuur verhogend!
De OMM Classic rugzak van 32 liter -maanden geleden zonder concreet doel aangeschaft- zit strak op de rug. Gelukkig, want van de trainingservaring moet ik het niet hebben (Adriaan heeft iets vaker en meer kilometers geoefend met zijn exemplaar): 1 keer zeven kilometer met twee slaapzakken en een regenjas door het park gehobbeld en een keer drie kilometer op de loopband gerend. Klopt vragende blikken in het laatste geval.
We denderen verder met een gemiddelde snelheid van 8,5 kilometer per uur (dat valt ons niet tegen) langs de geel-rode verfstrepen van het Nivon-Veluwe Zwerfpad. Ideaal zo’n gemarkeerd wandelpad: dan kan de kaart in het bovenvak van de rugzak blijven. Terwijl we wandelend even een teug uit onze camelbak nemen, een hap van een mueslibol, een greep uit de zip-zak amandelen, rozijnen, cranberry’s en abrikozen, red ik en passant een mestkever van de dood ! Het arme diertje ligt op zijn rug op het zandpad met zijn pootjes spartelend omhoog. Ik keer hem om en verdwaasd blijft de kever staan voordat ook hij weg dribbelt. Tussen de jeneverbesstruwelen hollen we verder de Noord-Veluwe op. Eiken, beuken, berken, afgewisseld met dennen. Diep in het bos verorberen we enkele zure blauwe bosbossen …agh. Bij Motketel kijken we verbaasd naar het heldere water in de sprengen. Een eenhoorn schrikt van ons gestamp en schiet een boom in. Van herten en reeën zien we prenten (pootafdrukken) in het nattezand. Van wilde zwijnen zien we bij de zoel schuurplekken aan enkele bomen. Hier hebben ze zich van de modder en parasieten ontdaan.
Over zwijnen gesproken: we rennen inmiddels niet meer op de markeringen maar op de vooraf uitgezette route op de kaart en duiken een minder vaak belopen gebied in. Bingo: overstekende zwijntjes nog in hun ’pyjamaatjes’, de langslapers! Het is inmiddels na tweeën …Bruine streepjes scharrelen van links naar rechts wroetend naar voedsel zoals insecten aan de rand van het bospad. We houden enige afstand. Niet onterecht want plots verschijnt daar moeder zwijn. We draaien om en besluiten snel het eerste pad rechts te nemen. Na tweehonderd meter rennen, dendert rechts van ons ma zwijn met zes ’streepjes’ langszij: rechtsomkeert en linksaf maar weer. Voor die natuurbeleving, daar doen we het voor!Het geeft ons vleugels: Heerderplas, we komen er aan! Na enkele filmshots, een paar foto’s, prachtige uitzichten op de Tongerense hei, heuvels van veertig tot zeventig meter komt de plas in zicht. 41 kilometer na de start en met een rugzak van 7,5 kilo hebben we mooi op een haar na een marathon gerend! Adriaan plonst vrijwel onmiddellijk in het heldere Heerderplaswater.
De loopstokken van Adriaan gaan onder de groene tarp, de esbitdefensiebranders en lucifers komen uit de rugzak en koken maar. We sprokkelen wat droge takjes en voorzien de branders van extra brandstof. Droge couscous, gedroogde groenten, satepoeder en noten en binnen tien minuten kunnen we aanvallen. Het tweede deel van het menu staat al te pruttelen: gedroogde pasta. Het driegangenmenu wordt afgesloten met een overheerlijke cappuccino, uit een zakje weliswaar en geserveerd in een opvouwbare laplandmok… maar toch.
Oeps, stijve spieren bij het opstaan. Een loopje naar de prullenbak doet wonderen?! De blauwe lichtgewicht waterzak met kraantje pronkt aan de tarp: te laat voor een douche.
De rugpanden van de rugzakken dienen als slaapmatje. Adriaan is wat langer en heeft een extra slaapmatje meegenomen. De lichtgewicht slaapzakken erop en we gaan even later letterlijk onder zeil. Adriaan is terecht maar wat blij met zijn nieuwe donzen exemplaar, want mijn zomerslaapzak blijkt te dun voor deze nacht. Leermomentje! !
De volgende ochtend zie ik een slijmspoor van een slak op mijn slaapzak. ’O’, zegt Adriaan doodleuk, ’net als op de binnenzijde van het tarpdak. Ik dacht al: er kwakte namelijk vannacht iets op mijn gezicht, splatsj. Met een snelle greep eraf gepakt en weg gezwiept. Waarschijnlijk dus een slak…agh..’
De nacht is trouwens verre van rustig en past eigenlijk wel bij ons mini-avontuur. Geknor van wilde varkens langs de bosrand wekte ons midden in de nacht. Ieks, de afdruk van hoefjes op onze voorhoofden was wel het laatste waar we op zaten te wachten! Het geluid kwam dichter en dichterbij, de nacht toonde geen schimmen, van welke kant….waar? Adriaan knorde een keer en daar gingen ze…het kreupelhout in. Oef…
De derde wakkere moment was de enorme hoosbui. Waren wij even blij niet voor de bivakzakken gekozen te hebben! Renschoenen binnenboord en ogen weer dicht. We schrikken een paar keer van de stenen wachters in en aan de rand van de plas. Vals alarm…
Dag twee: beetje rook, blaren & bebouwing
De volgende ochtend om zeven uur staan we al weer droge takjes te zoeken voor de branders… tuurlijk…na die nachtelijke waterval… Beetje rook, dat wel. Tja, dat ziet ook de beheerder van de plas die met zijn autootje aan de overkant staat. Voeg daaraan toe dat onze tarp wel groen is, maar ook precies in zijn zichtlijn staat…’Jullie hebben hier toch niet gekampeerd he, want dat mag niet’, klinkt het even later naast ons. ’We zijn ontbijt aan het maken en rennen zo weer verder,’reageren we. ’Nou ja, voor een keertje is het niet erg’. Ons kampement ziet er natuurlijk piekfijn uit, geen zwerfvuil…zucht, de beheerder vervolgt zijn ronde.Waterzakken en bidons gevuld en hup daar gaan we weer. Langs de badboys die energiek met een schepnetje troep uit de plas halen. Wij behoedzaam en stram, want na die marathon van gisteren lijkt het ons beter langzaam te starten. Mijn camelbak bleek de vorige dag lek dus misschien heb ik van de twee liter vocht slechts een liter binnen gekregen. De rest was in het rugpand van mijn shirt en korte broek getrokken.
Het gras is nat van de nachtelijke hoosbui, met als gevolg al snel natte schoenen, met als gevolg natte sokken, met als gevolg een fikse blaar. Ook omdat er nog zand van de vorige dag in de sokken zit en dat schuurt ontzettend. Beiden. Het loopt niet echt lekker of beter gezegd ’dat rent beroerd’. Vooral toen het traject na de oversteek met de pont over de IJssel bij Hattem voornamelijk verder ging over asfalt, de laatste tien kilometers.
Liepen we de eerste dag op markeringen en de kaart, de eerste helft van de tweede dag leggen we af op kompas: 20 graden in noordoostelijke richting.
We genieten nog van aardappelbovisten, rode russula’s, boleten, zwammen…tot die laatste ’harde’ kilometers komen. We willen door, op naar de Wijthemerplas bij Herfte. Het beroerdste stuk zou nog komen: de bebouwing aan de rafelrand van Zwolle-Zuid. Vreselijk saai na al die prachtige bossen, heidevelden, paddenstoelen, en zwijnen. Tot overmaat van ramp komt het na 22 kilometer ook nog eens met bakken uit de lucht…pech…alleen doet dat vreemd genoeg ons onze blaren even vergeten en gaat het opeens verbazingwekkend snel. Dat dan wel weer. Bovendien, de dropjes en champignonsoep -zonder bosversie- wachten. Na in totaal 65 km in twee dagen ploffen we neer op de houten stoelen onder de pruimenboom in Herfte. Project RBR geslaagd.
Tekst: Jolanda Denekamp
Foto’s: Adriaan Voeten en Jolanda Denekamp